Προ το παρόν η ελληνική κυβέρνηση αποφεύγει να πάρει θέση-και καλά κάνει- στα όσα συμβαίνουν στη γειτονική μας Τουρκία. Η όλη κατάσταση, έτσι όπως εξελίσσεται φαίνεται ξεκάθαρα ότι είναι θέμα εσωτερικό και μόνο. Ενδοοικογενειακό, όπως λέμε… Και μερικές σκέψεις μας για τα όσα συμβαίνουν στη γειτονική μας χώρα, που θέλουμε δε θέλουμε είμαστε αναγκασμένοι να διαβιούμε. Η επιμονή του Τούρκου πρωθυπουργού κ. Ερντογάν να καταστεί, κάτι που το έχει διαμηνύσει αρκετέ φορές, να καταστεί ο μεγάλος ηγέτης των απανταχού ισλαμιστών, η εμμονή του να επιτεθεί στη Συρία για να προσεταιρισθεί τους Ισλαμιστές αντάρτες που πολεμούν τον «ήπιο» Ισλαμιστή κ. Άσαντ, η συνειδητή του προσωρινή απομάκρυνση από την Ευρωπαϊκή Ένωση και η επιδίωξή του η Τουρκία να επιλέξει το «μοναχικό δρόμο» στην παγκόσμια κοινότητα, με δεδομένο ότι ανήκει στο «κλαμπ των ισχυρών κρατών του κόσμου», είναι κατά τη γνώμη μας η πολιτική φιλοσοφία του Τούρκου ηγέτη, που λογικό είναι να «ενοχλεί» την Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ουάσινγκτον. Και τα αναφέρουμε αυτά για τέσσερις βασικούς λόγους: 1.Ο κ. Ερντογάν που πήρε μια Τουρκία καταχρεωμένη και σχεδόν χρεοκοπημένη και την έφερε στην κορφή των ισχυρότερων οικονομικά κρατών, επιθυμεί να την ανυψώσει ακόμα πιο πολύ, εκμεταλλευόμενος-αν του «κάτσει»- το άφθονο πετρέλαιο που έχει η Συρία κι άλλες μουσουλμανικές χώρες. 2.Ο κ. Ερντογάν που «βλέπει» τη τρέχουσα οικονομική κρίση που «δέρνει» την Ευρωπαϊκή Ένωση κι όλως παραδόξως τη Γερμανίδα καγκελάριο κ. Μέρκελ για πρώτη φορά να είναι θετική στην είσοδο της χώρας του στην Ευρωπαϊκή Ένωση, διαβλέπει ότι το κάνει αυτό γιατί τον έχει ανάγκη για να «μπαλώσει» ευρωπαϊκές «τρύπες» και ως εκ τούτου διαφοροποιείται από την ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας έτσι ώστε αν «μεθαύριο» θελήσει να συμμετέχει στην ευρωπαϊκή κοινότητα, να το κάνει με τους δικούς του όρους. Θέση που άλλωστε την έχει υποστηρίξει προ τριών μηνών. 3.Οκ. Ερντογάν που διακρίνει τη Ουάσινγκτον να παίρνει αποστάσεις από την πολιτική του, «ξαναπαίζει» σε διπλωματικό επίπεδο τη χρόνια διεθνή πολιτική της χώρας του απέναντι στην Αμερική. Δηλαδή, μια πολιτική του τύπου «είμαι και δεν είμαι μαζί σου». 4.Ο κ. Ερντογάν διαβλέποντας ότι το «ενεργειακό» της Ανατολικής Μεσογείου επιχειρείται να καθοδηγηθεί από Ευρωπαϊκή Ένωση κι από Ουάσινγκτον κάτι που θα έχει σαν αποτέλεσμα να «προστατευθούν» και οι ενεργειακές πολιτικές της Ελλάδας, του Ισραήλ και της Κύπρου, λογικό είναι να αρχίζει να παίρνει αποστάσεις από την Ευρωπαϊκή Ένωση κι από την Αμερική. Επομένως ο κ. Ερντογάν επιλέγει προς το παρόν από ότι φαίνεται, να αρχίζει να εμφανίζεται Ισλαμιστής υπέρ το δέον απαγορεύοντας –χωρίς να το πιστεύει- την πώληση μπύρας δημόσια στη χώρα του και απαγορεύοντας τους ερωτικούς ασπασμούς δημόσια και κοντολογίς εκμεταλλεύεται το αρχικό λάθος της Δύσης να μην προλάβει τις εξελίξεις στη Συρία και τώρα να τρέχει και να μη φτάνει και πάνω από όλα; Ετοιμάζεται για τις προεδρικές εκλογές του 2014, όπου επιθυμεί να είναι υποψήφιος πρόεδρος και με ενισχυμένες τις αρμοδιότητες του προέδρου. (Γ.Ν.Σ)