Το γεγονός ότι «ανήκουμε στη Δύση» δε σημαίνει ότι όσα καλλιεργούμε, πραγματοποιούμε κι εφαρμόζουμε στη διεθνή κονίστρα της διπλωματίας «σώνει και καλά» είναι και στο σωστό δρόμο… Τα τελευταία τρία χρόνια κυριολεκτικά τα έχουμε κάνει μούσκεμα… Στην Αίγυπτο δεν καταφέραμε τίποτα, το ίδιο και στο Ιράκ, το ίδιο και στη Συρία, το ίδιο και στη Λιβύη, το ίδιο και στην καταπολέμηση της διεθνούς τρομοκρατίας κα τελευταία δίνουμε «εξετάσεις» διπλωματικής πολιτικής στην Ουκρανία και το μόνο που καταφέραμε είναι να παρακολουθούμε τις διπλωματικές πετυχημένες κινήσεις του Ρώσου προέδρου κ. Πούτιν που στο θέμα της Ουκρανίας πήρε εκείνα που ήθελε και μας έχει αφήσει να ψαχνόμαστε και να μη ξέρουμε τι θα πρέπει να κάνουμε … Επιπλέον ο Ρώσος πρόεδρος συνεχίζει να βρίσκεται σε συνεχή «επίθεση», δημιουργώντας την Ευρωασιατική Ένωση, να συμφωνεί με την Κίνα να χρησιμοποιούν στις μεταξύ τους εμπορικές σχέσεις τα εθνικά τους νομίσματα κι όχι το δολάριο και να «εκβιάζει» και να «απειλεί» με τους αγωγούς φυσικού αερίου τους πάντες και τα πάντα… Ασφαλώς η «προχειρότητα» της διεθνούς δυτικής διπλωματίας έχει να κάνει τόσο με την έλλειψη της παρουσίας χαρισματικών δυτικών ηγετών, όσο και με τις αποστάσεις που συνεχώς μεγαλώνουν μεταξύ Αμερικής και Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η απαιτούμενη όσο κι απολύτως διπλωματική «ζεύξη» μεταξύ Ουάσινγκτον και Βρυξελλών είναι ατελής για πολλούς και διαφόρους λόγους και κυρίως επειδή στην Αμερική ο Αμερικανός πρόεδρος είναι μονίμως απασχολημένος με το «Ομπάμα Κερ» και στην Ευρωπαϊκή Ένωση η γερμανίδα καγκελάριος κ. Μέρκελ προσπαθεί να μας πείσει ότι δε θέλει να είναι η χώρα της ηγέτιδα δύναμη στην Ευρώπη και ότι διακαής της σκοπός είναι να συνεργάζεται στενά με την Ουάσινγκτον… -Αλήθεια, από που πάνε για τη «δυτική εξωτερική πολιτική»; Χρήστος-Χάρης Μάλλιος