Κάποτε θα πρέπει σε αυτή τη χώρα που «γέννησε» την ελευθερία, τη δημοκρατία και τον πολιτισμό, θα πρέπει να αναθεωρήσουμε και την πρακτική απόδοση της έννοια της απεργίας… Καταρχάς θα πρέπει να σημειώσω και να υπογραμμίσω, ότι οι κάθε είδους απεργίες και μάλιστα σε αυτή τη δύσκολη χρονική περίοδο, που ζούμε και διαβιούμε έχουν δίκιο… Το ξεκαθαρίζω αυτό για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις… Όμως, το να κάνω απεργία σε βάρος του κοινωνικού συνόλου, αυτό δεν είναι απεργία, αλλά είναι κάτι άλλο… Το να κάνω απεργία και να σπάζω πόρτες δημοσίων υπηρεσιών, αυτό δεν είναι απεργία, αλλά είναι κάτι άλλο… Το να κάνω απεργία και να βάζω φωτιές, αυτό δεν είναι απεργία, αλλά είναι κάτι άλλο… Το να κάνω απεργία και να κάνω καταλήψεις σε δημόσια κτίρια, αυτό δεν είναι απεργία, αλλά είναι κάτι άλλο… Σίγουρα η πρακτική απόδοση της απεργίας, θα πρέπει να πραγματοποιείται με άλλους τρόπους διεκδίκησης των διαφόρων «αιτημάτων»… Προς το παρόν, ορισμένες απεργίες, θυμίζουν κάτι άλλο… Σημείωση: Το απεργιακό δρώμενο νε τους … τσιχαντιστές, ήταν πέρα για πέρα απαράδεκτο και ήδη «έγραψε» μία από τις πλέον άσχημες κι απαράδεκτες σελίδες της ιστορίας του ελληνικού αγροτικού συνδικαλιστικού κινήματος. Χρήστος- Χάρης Μάλλιος