Μας τελειώνει και το ελληνικό καλοκαίρι και οι περισσότεροι Έλληνες «ψάχνουν» να βρουν το «φίλτρο» της πρόσκαιρης ανάσας από τα καθημερινά τους έντονα οικονομικά προβλήματα που «τραυματίζουν» επικίνδυνα συνειδήσεις, απορρίπτουν πολιτικά συνθήματα του τύπου «σαξές στόρι», απομονώνουν οικογενειακούς και φιλικούς δεσμούς κι επιπλέον ενδυναμώνουν την ανάγκη του μέσου Έλληνα να βρει έστω και κατά το ελάχιστο μια μικρή ανάσα ελπίδας και προοπτικής. Στην πραγματικότητα οι περισσότεροι Έλληνες βρίσκονται σε μια καμπή της ίδιας τη ζωής τους που η πορεία της εκ των πραγμάτων φαίνεται να μην έχει τέλος… Και είναι φανερό ότι όσο κρατά σε χρόνο αυτή η καμπή, τόσο μεγεθύνεται και η ταλαιπωρία οικονομική, ψυχική και κοινωνική των μεν και των δε… Των μεν που αφορούν τους μεγαλύτερους σε ηλικία που βλέπουν στα δυσμάς του βίου τους να αλλάζουν τα πάντα σε αυτή τη χώρα χωρίς να μπορούν να προσδιορίσουν τη τελική τους έκβαση και τους δε που αφορούν τους Έλληνες νεαρής ηλικίας που αναρωτιούνται το πώς και με ποιο τρόπο θα μπορούν να στήσουν μεθαύριο» το δικό τους νοικοκυριό. Το δικό τους σπιτικό. Μπορεί από το 2009 έως σήμερα πολλά λάθη του παρελθόντος να αλλάζουν προς το καλύτερο, αλλά στο ίδιο αυτό χρονικό διάστημα έγιναν και εξακολουθούν να γίνονται πολλά λάθη από τους υπάρχοντες πολιτικούς είτε βρίσκονται στην εξουσία είτε βρίσκονται στην αντιπολίτευση, αφού επιμένουν σε μια άσκηση πολιτικής παλαιομοδίτικης συμπεριφοράς… Το να βλέπεις, λόγου χάρη, ηλιοκαμένους υπουργούς στη τηλεόραση και σου μιλούν υποκριτικά για σταθεροποίηση των οικονομικών πραγμάτων αποτελεί και πρόκληση, αλλά αποτελεί παράλληλα και έλλειψη κατανόησης της σημερινής τρέχουσας ελληνικής πραγματικότητας. Το να βλέπεις και πάλι πολιτικούς της αντιπολίτευσης που να σου μιλούν υποκριτικά περί «ανέμων και υδάτων» αποτελεί και σε αυτή την περίπτωση έλλειψη σωστής πολιτικής συμπεριφοράς. Κι όταν ο Έλληνας πολίτης βλέπει και τους μεν και τους δε, να ξεχνάνε εκείνο που υποστήριζαν αμέσως μετά την κρίση, δηλαδή, την αναγκαιότητα να μικρύνει ο αριθμός των βουλευτών, τότε αυτόματα σου έρχεται στη σκέψη η φράση: Δε πάτε να κάνετε καμιά άλλη δουλειά; Ξεκάθαρα πράγματα για να μη ξεχνιόμαστε… Ότι καλό προκύπτει για τη χώρα, δεν οφείλεται ουδόλως στους κυβερνώντες από το 2009 έως σήμερα, αλλά οφείλεται στη συνεχή οικονομική αφαίμαξη των Ελλήνων, προκειμένου οι εκάστοτε κυβερνώντες να πιάνουν τα όποια νούμερα και τα όποια ποσοστά τους έχουν βάλει σα στόχο οι «δανειστές» μας… Με δυο λόγια; Οι «μνημονιακές» κυβερνήσεις είναι κυβερνήσεις διαχειρίστριες και μόνο. Και δυστυχώς; Ούτε και σε αυτό είναι ικανές να το πράττουν, αφού όταν βλέπουν τα «δύσκολα» χρησιμοποιούν την «προκρούστεια μέθοδο»… -Δε πιάνουμε τα νούμερα και τα ποσοστά; Κόψε συντάξεις, κόψε μισθούς, κόψε ομόλογα ή το χειρότερο που είδαμε το τελευταίο καιρό… Απόλυσε με τη σέσουλα και χωρίς αξιολόγηση δημοσίους υπαλλήλους και μετά θα δούμε πως θα τους αξιολογήσουμε, προκειμένου άλλους να τους επαναπροσλάβουμε στο δημόσιο και άλλους να τους απομακρύνουμε για πάντα!!! Ειδικά αυτό το τελευταίο έμεινε γράφτηκε στη τρέχουσα δημοσιονομική ιστορία με τα μελανότερα χρώματα… Κι αν η έννοια της «αλλαγής» είναι στο πετσί του Έλληνα, αυτή τη φορά θεωρείται και επιβεβλημένη… Γιατί η όλη ιστορία έχει καταντήσει και ιλαροτραγική… Δεν είναι δυνατόν να βρισκόμαστε εδώ και 6 χρόνια διαρκώς στο «περίμενε», όπως μας λένε κάθε φορά οι εκάστοτε κυβερνώντες … Δεν είναι δυνατόν κάθε φορά να βάζουμε το χέρι στη τσέπη, όταν οι εκάστοτε κυβερνώντες μη πιάνοντας τα νούμερα, μας ζητάνε για τον καλό μας να πληρώνουμε τα σπασμένα τους… Κι όταν ακούμε ότι ο πρόεδρος του Σύριζα θα ανακοινώσει στις 15 Σεπτεμβρίου κυβερνητικό πρόγραμμα 100 ημερών, ε, τότε η ιλαροτραγωδία γίνεται φαρσοκωμωδία, αν σκεφτούμε ότι παρόμοια προγράμματα 100 ημερών, μας είχαν υποσχεθεί και οι κ. Παπανδρέου και Σαμαράς μόνο που ως δια μαγείας τα ξέχασαν όταν βρέθηκαν στην εξουσία… Αν λοιπόν, όπως πληροφορούμαστε, η σημερινή κυβέρνηση σκέπτεται να επιβάλει και νέα μέτρα σε βάρος των Ελλήνων, για να πιάσει τα συμφωνηθέντα νούμερα, ε, τότε «εδώ και μη παρέκει»… Ας πάμε λοιπόν σε εκλογές μήπως και μπορέσουμε με τη ψήφο μας να κάνουμε ένα από τα δυο. Ή να βγάλουμε αυτοδύναμη κυβέρνηση, είτε αυτή είναι «γαλάζια», «πράσινη» ή οποιουδήποτε άλλου χρώματος, αφού οι «κυβερνήσεις συνεργασίας» δε τραβάνε… Ή να αναγκάσουμε τα περισσότερα κόμματα να φτιάξουν μια «Οικουμενική κυβέρνηση», που θα περιλαμβάνει τις περισσότερες πολιτικές δυνάμεις δίνοντας στα κόμματα τα ίδια περίπου ποσοστά… Στο κάτω- κάτω τέλη Φεβρουαρίου τελειώνει το μνημόνιο κι από εκεί και πέρα ότι είναι να γίνει θα γίνει σε νέες διαπραγματευτικές βάσεις. Εκτός; Αν η σημερινή κυβέρνηση δεν επιβάλλει νέα μέτρα... (Γ.Ν.Σ)