-Αλλά τι είναι εκείνο που διαμορφώνει μια άλλη στάση των «δανειστών» μας απέναντι στην Ελλάδα; Κυρίως λοιπόν αλλάζουν στάση οι λεγόμενοι «σοϊμπλικοί» που καλώς ή κακώς πίστευαν έως πρότινος στην σκληρή ευρωπαϊκή δημοσιονομική πολιτική, της οποίας θιασώτης κι εκφραστής είναι ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών κ. Σόιμπλε… Μιας πολιτικής που σαφώς και δεν είναι λάθος, αρκεί όμως να εφαρμόζεται και να καλλιεργείται στις όποιες χώρες της Ευρώπης με τις απαιτούμενες «διαφορές» κι όχι σε απόλυτο γενικό και καθολικό πλαίσιο πρακτικής εφαρμογής,... Δεν είναι δυνατόν μια τέτοια πολιτική, αλλά και η οποιαδήποτε άλλη δημοσιονομική πολιτική, να μη λαμβάνει υπόψη της τις επιμέρους «ιδιαιτερότητες» της κάθε ευρωπαϊκής χώρας… Ναι μεν όλες οι χώρες –μέλη της Ευρώπης έχουν συμφωνήσει σε μια κοινή κι ενιαία παράμετρο, αλλά αυτό δε σημαίνει, λόγου χάρη, ότι και οι εθνικές νοοτροπίες των κρατών –μελών της Ευρωζώνης θα πρέπει να αποκτήσουν ενιαία ευρωπαϊκή νοοτροπία… -Γίνεται αυτό; Σαφώς και δε γίνεται…. Η κάθε χώρα-μέλος έχει τη δική της εθνική ιστορία, τους δικούς της ρυθμούς ζωής, τη δική της θρησκεία, το δικό της φυσικό περιβάλλον… Φυσικά ανήκουμε στον ίδιο ευρωπαϊκό εδαφικό χώρο και θα πρέπει να ακολουθούμε μια είναι πολιτική, αλλά σίγουρα το «φάρμακο» για μια άρρωστη οικονομικά χώρα-μέλος δε μπορεί να είναι πάντα το ίδιο… Κι αυτό δε το έλαβε υπόψη του ο κατά τα άλλα συμπαθής κ. Σόιμπλε. Χρήστος –Χάρης Μάλλιος