Είναι αναντίρρητα αποδεκτό στο μεγαλύτερο μέρος των Ελλήνων πολιτικών παρατηρητών, ότι η ελληνική εξωτερική πολιτική δε στέκεται στο ύψος των περιστάσεων, δημιουργώντας έτσι προβλήματα και στην ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας… Καταφέραμε να τα «τσουγκρίσουμε» με τους Ρώσους και να χάσουμε το εξωτερικό μας εμπόριο, με τη Τουρκία έχουμε πλέον περιοριστεί σε τυπικές σχέσεις, εκεί που θα έπρεπε να συνεχίσουμε τις διπλωματικές μας προσπάθειες με διάφορους τρόπους, προκειμένου να ομαλυνθούν πλήρως οι μεταξύ μας σχέσεις «δείχνοντας» επιπλέον στη διεθνή κοινότητα, ότι το «θέλουμε» πολύ να είμαστε «αγαπημένοι» γείτονες με τους Τούρκους και με τη Φίρομ περιοριζόμαστε στα όσα «υπάρχουν» σχετικά με την ονομασία της, χωρίς από την άλλη να πιέζουμε με δυναμικό τρόπο διπλωματικές καταστάσεις, που δυνατόν να μας φέρουν κοντά στην οριστική επίλυση της ονομασίας και γενικότερα η εξωτερική μας πολιτική να μη δείχνει ότι είναι «παρακολούθημα» της Ευρωπαϊκής Ένωσης ούτε ότι αφήνει την επίλυση διεθνών της θεμάτων αποκλειστικά και μόνο στην ευθύνη διεθνών μεσολαβητών… Ακόμα και με την περίπτωση των Τζιχαντιστών, πολύ αργότερα τους πήραμε «πρέφα» και τους καταδικάσαμε… Έχουμε τη γνώμη ότι ο υπουργός Εξωτερικών και αντιπρόεδρος της κυβέρνησης κ. Ευάγγελος Βενιζέλος δεν έδωσε το «κάτι άλλο» στην εξωτερική πολιτική. Το κάτι, δηλαδή, το διαφορετικό που θα την κάνει να ξανανιώσει και θα την κάνει να μην εμφανίζεται τόσο κουρασμένη και τόσο ανενεργή… Στο κάτω- κάτω δεν σημαίνει ότι επειδή είναι αρχηγός κόμματος, σώνει και καλά μπορεί να είναι «a priori και de facto» κι ένας καλός υπουργός Εξωτερικών… Χρήστος –Χάρης Μάλλιος