Ένας από τους κορυφαίους Έλληνες της ελληνοαμερικάνικης κοινότητας ο Χρήστος Τομαράς, πέθανε σε ηλικία 78 ετών μετά από «μάχη» με το καρκίνο, αφήνοντας πίσω του ένα ομολογουμένως τεράστιο επιχειρηματικό, κοινωνικό, πνευματικό και πολιτιστικό έργο, που δύσκολα μπορεί να αναπληρωθεί… Ο Χρήστος Τομαράς, γεννήθηκε στη Δραπετσώνα, με καταγωγή από τη Μεσσηνία, σπούδασε οικονομικά στην Ανωτάτη Εμπορική και στη συνέχεια σε ηλικία 23 ετών ταξίδεψε στο Σικάγο, όπου έμεινε μόνιμα, ασχολούμενος στην αρχή με διάφορα άσχετα επαγγέλματα με το εκπαιδευτικό του αντικείμενο και που μετά από κάποια χρόνια σκληρής δουλειάς, όσα χρήματα είχε τα επένδυσε δημιουργώντας εργοστάσιο επεξεργασίας κρέατος με την επωνυμία «Κρόνος», που έμελλε να γίνει μία από τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις σε όλη την Αμερική, κάνοντας γνωστό στους Αμερικανούς τον περίφημο «γύρο»! Στη συνέχεια ο Χρήστος Τομαράς ασχολήθηκε με το τομέα των επενδύσεων σε Αμερική, αλλά και στην Ελλάδα με την ίδια επιτυχία, επιχειρηματική και οικονομική! Έργο όμως μεγάλο έκανε κι από τη θέση του προέδρου και του αντιπροέδρου του Συμβουλίου Απόδημου Ελληνισμού, παρόμοια έργο έκανε και για την ενίσχυση της ελληνικής Εκκλησίας της Αμερικής, αλλά και του Οικουμενικού Πατριαρχείου! Αλλά και στη Μεσσηνία ο Χρήστος Τομαράς άφησε «έργο» το οποίο το ξέρουν οι Μεσσήνιοι, όπως και στην Αμερική όπου διάδωσε το μεσσηνιακό «πνεύμα» σε όλη την Αμερική! Και πριν από μερικά χρόνια; Δημιούργησε το πασίγνωστο σήμερα σε όλη την Αμερική Πανελλήνιο Ίδρυμα Υποτροφιών, μέσω του οποίου έχει προσφέρει συνολικά πάνω από 2 εκ. δολάρια για τους αριστούχους ομογενείς φοιτητές της τριτοβάθμιας αμερικάνικης εκπαίδευσης, που προέρχονται όμως από χαμηλού εισοδήματος οικογένειες. Η όντως έντονή του πολυσχιδής προσωπικότητα, τον «έφερε» κοντά στην αμερικάνικη και στην ελληνική πολιτική κοινότητα, γεγονός που του έδινε την ευκαιρία να βοηθά καλύτερα τους Έλληνες της Αμερικής και επιπλέον να καλλιεργεί και να προβάλλει την «ελληνοαμερικάνικη φιλία στη μητέρα-πατρίδα! Ως εκ τούτου διατηρούσε συνεχή επικοινωνία με Αμερικανούς και Έλληνες πολιτικούς. Ως άνθρωπος, ο Χρήστος Τομαράς ήταν ευχάριστος στην παρέα, πάντα κομψός και πάντα γενναιόδωρος στους «μη έχοντες» και δικαίως στο Σικάγο θεωρούταν «μέγας φιλάνθρωπος»! Και με δεδομένο ότι ο Χρήστος Τομαράς υπήρξε φίλος μου για 30 χρόνια , αβίαστα μπορώ να πω ότι ήταν ένας ανεκτίμητος φίλος από τον οποίο όλο και κάτι παραπάνω μάθαινες… Ήταν σκέτη απόλαυση να τον έχεις κοντά σου, να τον ακούς να σου λέει τις απόψεις του για τα διάφορα ελληνικά και διεθνή πολιτικά δρώμενα, να «χτυπά» το τηλέφωνό του και να μιλά με Αμερικανούς γερουσιαστές, αλλά και με κορυφαίους Έλληνες πολιτικούς και να παρακολουθεί από το κινητό του όλες τις επιχειρηματικές του δραστηριότητες στην Αμερική!!! Ο Χρήστος Τομαράς, πίστευε πάντα στην πολιτική ενότητα των Ελλήνων, θεωρούσε την εργασία «μέσο» ανάπτυξης της προσωπικότητας, εκτιμούσε σαν αρετές τις έννοιες της υπομονής και της επιμονής, ισχυριζόταν ότι ο πολύς ύπνος είναι … επιζήμιος, πίστευε στη φιλία, του άρεσε να «ψάχνει» πάντα το «νέο» και το «άγνωστο» και ήταν υπέρ το δέον δίκαιος σε όλα… Ο Χρήστος Τομαράς, που δεν είχε παιδιά, έχασε τον αδερφό του Μάκη από καρκίνο σε μικρή σχετικά ηλικία, κάτι που τον λύπησε υπέρμετρα επειδή για χρόνια τον είχε μαζί στις «μπίζνες» και πριν από 5 περίπου χρόνια έχασε και τη σύζυγό του, ενώ η μονάκριβή αδερφή το, ζει σήμερα μόνη με σοβαρά προβλήματα στη Νέα Υόρκη, την οποία υπέρ αγαπούσε και την επισκεπτόταν συχνά, ακόμα και τότε που ήταν φανερά καταβεβλημένος από την αρρώστια… Κι ένα μήνα πριν πεθάνει; Ήρθε στην Ελλάδα, ίσως επειδή αισθανόταν το τέλος του, επισκέφτηκε την αγαπημένη του Μεσσηνία, έκανε μια βόλτα στις γειτονιές της Δραπετσώνας, τον συνάντησα δυο φορές στο νοσοκομείο «Μετροπόλιταν» και μια τρίτη φορά –και τελευταία- στο σπίτι του στην Αθήνα… Και σήμερα; Απόλυτα συγκινημένος έγραψα αυτό το κείμενο έχοντας τη ψευδαίσθηση ότι επικοινωνώ μαζί του; Ή δεν είναι ψευδαίσθηση; Αγαπημένε μου φίλε Χρήστο, γειά σου για πάντα! Γιώργος Ν. Σκλαβούνης